Δρομοι...

[korobilis7]

Transamazônica: Το έργο κατασκευης του BR-230 ξεκίνησε το 1970,με τον φιλόδοξο στόχο να είναι η «εθνική οδός ολοκλήρωσης»,υπό τον στρατηγό Médici, και εγκαινιάστηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1972.Είναι ο τρίτος μεγαλύτερος αυτοκινητόδρομος στη Βραζιλία.. Το αρχικό έργο ήταν να κατασκευαστεί ένας δρόμος που συνέδεε το Cabedelo, στην Paraíba, με τη συνοριακή πόλη Benjamin Constant, στο Amazonas, και από εκεί θα περνούσε από το Περού και τον Ισημερινό στον Ειρηνικό, για να μεταφέρει τη βραζιλιάνικη παραγωγή. Ο δρόμος δεν έφτασε ποτέ εκεί. Η τελική στάση είναι στη Λαμπρέα, στο Amazonas.
Με μήκος 4.223 χιλιόμετρα άσφαλτος, λάσπη και ζούγκλα, το Transamazônica είναι ένας από τους μεγαλύτερους αυτοκινητόδρομους στον κόσμο. Διασχίζει επτά πολιτείες (Paraíba, Ceará, Maranhão, Tocantins, Piauí, Pará και Amazonas), διασχίζει 63 δήμους και διέρχεται από τρία οικοσυστήματα. Η κυκλοφορία είναι δύσκολη, ειδικά την περίοδο των βροχών (Οκτώβριος έως Μάρτιος).
Οι γενοκτονίες και η αποψίλωση των δασών σε περιοχές κοντά στην εθνική οδό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που προκληθηκε από την κατασκευή του, και επικρίνονται έντονα από αυτόχθονες πληθυσμούς και περιβαλλοντολόγους.
Η κατασκευή δρόμων και αυτοκινητοδρόμων αναγνωρίζεται ως μία από τις κύριες άμεσες αιτίες αποψίλωσης στη Βραζιλία, καθώς και η διευκόλυνση της μεταφοράς παράνομου ξύλου, αρπαγής γης και εξόρυξης. Οι δορυφορικές εικόνες δείχνουν πώς οι δρόμοι αυξάνουν την αποψίλωση των δασών. Οι κάθετοι δρόμοι πρόσβασης στο BR-230 επιτρέπουν τη βαθιά διείσδυση στα τοπικά δάση.
Αρχικά είχε προγραμματιστεί να είναι ένας πλήρως ασφαλτοστρωμένος αυτοκινητόδρομος μήκους 5200 χιλιομέτρων. Ωστόσο, αυτά τα σχέδια τροποποιήθηκαν λόγω του υψηλού κόστους κατασκευής και της οικονομικής κρίσης της Βραζιλίας στα τέλη της δεκαετίας του 1970.
Η κατασκευή του αυτοκινητόδρομου ήταν πολύ δύσκολη λόγω της απομακρυσμένης περιοχής. Οι εργαζόμενοι που χτίζαν το δρόμο ήταν συχνά απομονωμένοι και χωρίς επικοινωνία. Περιστασιακές επισκέψεις σε κοντινές πόλεις παρείχαν τη μοναδική εξωτερική επαφή.
Η πρόσβαση στα εργοτάξια πραγματοποιήθηκε κυρίως με μικρά αεροπλάνα χρησιμοποιώντας προσωρινά αεροδρόμια και σκάφη.



















Χαρτης
https://goo.gl/maps/dUbd8UgR2rfcy5AU6

[korobilis7]

O Eyre Highway,είναι ένας αυτοκινητόδρομος 1.660 χιλιομέτρων, που συνδέει τη Δυτική Αυστραλία με τη Νότια Αυστραλία μέσω της πεδιάδας Nullarbor. Υπογράφεται ως Εθνική Οδός 1 και Α1, αποτελεί μέρος της Εθνικής Οδού 1 και του δικτύου Εθνικής Εθνικής Οδού της Αυστραλίας που συνδέει το Περθ και την Αδελαΐδα.
Πηρε το ονομα του από τον εξερευνητή Edward John Eyre, ο οποίος ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που διέσχισε το Nullarbor από τη ξηρά, το 1840-1841. Το Eyre Highway εκτείνεται από το Norseman στη Δυτική Αυστραλία, πέρα ​​από την Eucla, μέχρι τα κρατικά σύνορα. Συνεχίζοντας στην πόλη Ceduna της Νότιας Αυστραλίας, στη συνέχεια διασχίζει την κορυφή της χερσονήσου Eyre πριν φτάσει στο Port Augusta.
Ο αυτοκινητόδρομος κατασκευάστηκε μεταξύ Ιουλίου 1941 και Ιουνίου 1942 και αρχικά ονομαζόταν Forrest Highway.
Μεταξύ Balladonia και Caiguna, ο δρόμος εκτείνεται για 145,6 χιλιόμετρα χωρίς στροφή. Αυτό το τμήμα του αυτοκινητόδρομου, κοινώς γνωστό ως "90 μίλια ευθεία", θεωρείται ως ο μεγαλύτερος ίσιος δρόμος στην Αυστραλία και ένας από τους μεγαλύτερους στον κόσμο.
Ο αυτοκινητόδρομος Eyre είναι ένας μακρύς και μοναχικός δρόμος. Ενώ στην Ανατολή μπορείτε να βρείτε μερικές πόλεις, το δυτικό τμήμα είναι σχεδόν χωρίς ζωή. Λόγω της μοναξιάς του, ορισμένα τμήματα του δρόμου λειτουργούν ως αεροδρόμια έκτακτης ανάγκης για την υπηρεσία Royal Flying Doctor Service για να διασφαλιστεί η ασφάλεια των οχημάτων που ταξιδεύουν.
Αυτη η μοναχικοτητα επιδρα στην κόπωση του οδηγού, και προκαλει υψηλή συχνότητα θανάτων και ατυχημάτων. Για να το αποφύγετε,
σε ορισμένες τοποθεσίες έχουν ξεκινήσει ένα πρόγραμμα για να δώσουν δωρεάν καφέ για να ενθαρρύνουν τους οδηγούς να κάνουν ένα διάλειμμα ή να ξεκουραστούν σε μεγάλα ταξίδια.
Η άγρια ​​φύση στην περιοχή, η οποία περιλαμβάνει καγκουρό και καμήλες, είναι γνωστό ότι προκαλεί σοβαρές ζημιές στα αυτοκίνητα. Η αυγή και το σούρουπο είναι οι πιο επικίνδυνες στιγμές για οδήγηση στον αυτοκινητόδρομο Eyre, καθώς τα ζώα προσπαθούν συχνά να διασχίσουν το δρόμο.
Σε αυτό το ταξίδι υπάρχουν πολλά να δείτε, συμπεριλαμβανομένων των εκπληκτικών θαλάσσιων βράχων του Great Australian Bight, τα οποία είναι μια μικρή παράκαμψη νότια του αυτοκινητόδρομου.Το Eyre Highway είναι γεμάτο με ιστορικά και φυσικά αξιοθέατα, συμπεριλαμβανομένων των εκπληκτικών ευκαλύπτων των μεγάλων δυτικών δασών, ενός τηλεγραφικού σταθμού και ενός παρατηρητηρίου πουλιών.

[korobilis7]

Ο US Route 66 ή US Highway 66, είναι η πεμπτουσια του αμερικανικου οδικου ταξιδιου. Κανένας άλλος δρόμος δεν έχει συλλάβει τη φαντασία και την ουσία του αμερικανικού πνεύματος. Έχει εμπνεύσει μουσικούς, σκηνοθέτες και συγγραφείς, από την κλασική λογοτεχνία (John Steinbeck’s The Grapes of Wrath) έως και σε βιντεοπαιχνίδι (Grand Theft Auto). Το soundtrack του αυτοκινητόδρομου, (Get Your Kicks on) Route 66, που γράφτηκε το 1946 από τον Bobby Troup και ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά από τον Nat King Cole, έχει εκτελεστει από περισσότερους από 50 μουσικούς.
Το 1926, ο δρόμος 3.940 χλμ σχεδιάστηκε για να συνδεσει το Σικάγο, το Ιλλινόις, το Μισσούρι, το Κάνσας, την Οκλαχόμα, το Τέξας, το Νέου Μεξικού και την Αριζόνα πριν τερματιστεί στη Σάντα Μόνικα στο Λος Άντζελες, στην Καλιφόρνια, διασχίζοντας οκτώ πολιτείες και τρεις ζώνες ώρας!
Ηταν ο πρώτος αυτοκινητόδρομος που ήταν πλήρως ασφαλτοστρωμένος το 1938.
Τον χρησιμοποιησαν πολλες οικογένειες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης και του Dust Bowl, με λίγους πόρους και λίγη ελπίδα, κινήθηκαν δυτικά στη Διαδρομή 66 για να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή. Αυτός ο «δρόμος των ονείρων», που συμβολίζει ένα μονοπάτι για ευκολότερες εποχές, ήταν ένας από τους μοναδικούς αυτοκινητόδρομους των ΗΠΑ που σχεδιάστηκαν διαγώνια.
Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η διαδρομή 66 έγινε η βασική μεταφορική γραμμμή για την μετακίνηση στρατιωτικού εξοπλισμού, μιας και πολλές πολεμικές εγκαταστάσεις βρισκόντουσαν στην Καλιφόρνια. Μεταπολεμικά έγινε ο δημοφιλής δρόμος που οδηγούσε στο Λος Άντζελες, περνώντας μέσα από ατέλειωτες ποικιλόμορφες εκτάσεις, δίνοντας έτσι την δυνατότητα στον ταξιδευτή να δει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της αμερικανικής γης.Στη δεκαετία του '50 γνωρισε ωστοσο την μεγαλυτερη ανθιση του,καθως πολυς κοσμος απο την ενδοχωρα εσπευσε να βρει το Αμερικανικο ονειρο στις δυτικες ακτες. Έτσι η δημοτικότητα της διαδρομής έγινε και το πρώτο έναυσμα ώστε να ξεκινήσει η εμπορική εκμετάλλευση του δρόμου, με την δημιουργία καταλυμάτων, τουριστικών μαγαζιών και αμέτρητων επιχειρήσεων εστίασης. Η ιερή διαδρομή των απανταχού αμερικανών τσοπεράδων και εν γένει μοτοσυκλετιστών, θεωρείται ότι σηματοδότησε την απαρχή της βιομηχανίας του fast food στην Αμερική, μιας και η ιδέα του γρήγορου φαγητού για οδηγούς και ταξιδευτές φαινόταν πως θα ήταν ξεκάθαρη επιτυχία.
Μέχρι το 1970, σχεδόν όλα τα τμήματα της αρχικής διαδρομής 66 παρακάμπτονταν από έναν σύγχρονο αυτοκινητόδρομο τεσσάρων λωρίδων.
Σημερα ο δρομος δεν χρησιμοποιηται,καθως τον παρακαπτουν.
Μόνο το 85% του δρόμου έχει επιβιώσει, αλλά το πνεύμα του συνεχίζεται. Κατά την τελευταία δεκαετία, μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί και η Υπηρεσία Εθνικού Πάρκου των ΗΠΑ κινητοποίησαν τις προσπάθειές τους και παρείχαν επιχορηγήσεις για την προστασία και τη διατήρηση όσων απομένουν. Η ζωή διεισδύει ξανά στη Διαδρομή 66 και οι άνθρωποι έρχονται από όλο τον κόσμο για να γευτουν το πνευμα του.
Στην πορεία θα συναντήσει κανείς το «διαβόητο» νεκροταφείο των Κάντιλακ στο Τέξας- θα τις βρει μισοθαμμένες στο έδαφος και βαμμένες σε διάφορα χρώματα-, μπορεί να περάσει ένα βράδυ σε κάποιο από τα δύο εναπομείναντα Wigwam ξενοδοχεία που κάθε «δωμάτιο» τους είναι σαν σκηνή ινδιάνων, να περιπλανηθεί στην περίφημη «βαμμένη έρημο» που, είναι βέβαιο, θα πάρει την ανάσα του ταξιδιώτη και θα την τεμαχίσει σε πολλά, άυλα κομμάτια, να φτάσει στο θρυλικό, φυσικά, Grand Canyon ή να καταλήξει στα πασίγνωστα καζίνο του Λας Βέγκας, όπου και θα σε απαλλάξουν από τα περιττά χρήματα.Τα ετοιμόρροπα πρατήρια βενζίνης αποτελούν οπτική μαχαιριά στο λαμπερό παρελθόν της διαδρομής, όπως και οι «θνησιμαίες» πινακίδες νέον που μοιάζουν να σφιχταγκαλιάζουν πένθιμα ιστορικά μοτέλ σαν το Blue Shadow.Πώς μπορείς, αλήθεια, να «σκοτώσεις» έναν προορισμό;
Είναι το ταξίδι μιας ζωής.