Μια χωμάτινη "αναπηρική" βόλτα

Post Reply
gkarvou
Νέος χρήστης
Νέος χρήστης
Posts: 60
Joined: 06 Sep 2016 11:18
Location:
Contact:

Μια χωμάτινη "αναπηρική" βόλτα

Post by gkarvou »

Συνήθως βολτάρω μόνος, για την ακρίβεια είμαι τόσο αλλόκοτος σε σχέση με πρόγραμμα του χάρτη, την ώρα και τις στάσεις που δύσκολα μπορώ να γίνω παρέα. Μπορεί για την μισή διάρκεια του «ταξιδιού» να σταματάω κάθε λίγο για φωτογραφίες, να χάνομαι γιατί κάπως μου’ρθε ότι από κει βγαίνει (τρομάρα μου!), και ξαφνικά να βάζω το κεφάλι κάτω γιατί έχω κάνει μόνο το ένα τρίτο και να μην παίρνω ανάσα. Αν βάλεις και μια μανία τελευταία για καταγραφές σε άγνωστους χωματόδρομους που είναι πια αυτό που για μένα είναι βόλτα, έρχονται όλα τα προηγούμενα και μεγεθύνονται, δεν κάνω για παρέα λέμε…
Έχει σπάσει ο διάολος το ποδάρι του που λες και μια παρέα έχει ψηθεί ότι αφού κάνουμε τόσο καλή παρέα τρωγοπίνοντας, αυτοί να πάρουν μηχανάκια, τα ον-ωχ μόνο είναι μηχανάκια, και γω να βγάλω μια χωμάτινη διαδρομή για Άγραφα… Οι προετοιμασίες ήταν πυρετώδεις, για την ακρίβεια υπήρχε ένας πυρετός προετοιμασίας, μηχανάκια αγοράστηκαν, χρέπια αγοράστηκαν για να ήμαστε ειλικρινείς, κινητήρες άνοιξαν, ανταλλακτικά πηγαινοέρχονταν, σκηνές, σλιπινγκ μπαγκ, λάστιχα, σάκοι, σβαν. Στο τσατ γινόταν ένας χαμός, ότι του φανεί του λολοστεφανή έπεφτε ως ιδέα και ως εντασσόταν με μεγάλη σοβαρότητα στο επικείμενο πρόγραμμα. Η παρέα είχε όλη την εμπειρία των χρόνων ενοποιημένη ώστε να μοιάζει στην οχλαγωγία με ένα ΚαΨιΜί (*Κέντρο Ψυχαγωγίας Μονάδας), λυκειόπαιδα στην προετοιμασία πενταήμερης στην λίστα thinks to do, και σαν τετάρτης δημοτικού παιδιά όταν χτυπάει το κουδούνι διαλειμματος στον διάδρομο, στον συντονισμό κατεύθυνσης. Θα μπορούσα βέβαια να το γράψω συμπυκνωμένα με τη φράση: «Ενήλικες σε εκδρομή, μετά το Λοκ-ντάουν».
Τελικώς από τρεις, τέσσερεις που θα πάμε να ζήσουμε τα βουνά, μαζευτήκαμε δέκα (10)!! Οοοοχι, δεν θα ξεκινάγαμε όλοι μαζί, εγώ θα έφευγα Πέμπτη απόγευμα, πέντε θα ξεκίναγαν Παρασκευή πρωί και τέσσερεις Παρασκευή μεσημέρι..!! Α, ναι, δεν θα πηγαίναμε και όλοι από τον ίδιο δρόμο. Άλλοι ήταν διψασμένοι για χώμα μόνο και άλλοι όχι δεν είχαν ξαναοδηγήσει χώμα αλλά πρώτη φορά θα οδηγούσαν το δανεικό μηχανάκι που είχαν ενώ οι μεσημεριανοί θα πήγαινα φουλ άσφαλτο έως το πρώτο meeting point.

Image

Σχολάω, φορτώνω και φεύγω, η βόλτα για μένα δεν θα είχε τίποτα καινούριο, είχα στήσει τις διαδρομές σε χωματόδρομους που είχα κάνει με σκοπό να είναι βατές και χωρίς ψάξιμο, ώστε να δώσει χρόνο στην παρέα για λάθη, αργοπορίες, καυλάντες. Ξέρω μόνο ότι το πρόγραμμα για να βγει θα πρέπει συγκεντρωμένοι τουλάχιστον στις εκκινήσεις. Ο πολύ χαμένος χρόνος τρώγεται στο αλαλούμ του πρωινού, αν καβαλήσεις μετά αποκτάς ρυθμό θες δεν θες. Ξέρω επίσης ότι εκεί που θα διανυκτερεύσω δεν θα έχω σήμα. Έχω μοιράσει χάρτες για τα gps και δίνουμε ραντεβού για το πρωί..νωρίς.
Σε αυτά τα 170 χλμ που έκανα να φτάσω η χοντρούλα δεν μου τα έλεγε καλά στα ρεύματα. Δεν είχα χρόνο να σταματήσω, ψηλάφιζα το ύποπτο ηλεκτρικά σημείο και ευχόμουν α) να φτάσω, β) αν πάρει φωτιά, μην είναι μες το δάσος.. Ανεβαίνοντας τον Μπράλο έβλεπα μια σκούρα κουρτίνα με λάμψεις στις περιοχές των αυριανών τερέν… Καλοκαιρινές αστάθειες το λεν οι μετεωρολόγοι, θα πινιγούμε στο νερό αν μας πιάσουν αυτές οι απογευματινές καταιγίδες σκέφτηκα.
Image
Σκηνή στήσιμο στα γρήγορα, ο Μήτσος πάλι εκεί στο πουθενά με φαγητά και μπύρες που δεν τελειώνουν, σαν τις κουβέντες μας και ύπνος νωρίς… αυριο πρέπει να δω τα ηλεκτρικά, αν δεν θέλω να με δω στις ειδήσεις
Image

Image

Ξυπνάω μες το άγχος πριν να φέξει, είδα όνειρο ότι οι άλλοι είχαν έρθει και εγώ είχα ακόμα λυμένα καλώδια καταγής. Καφές στο χάραμα μες τα έλατα του Καλλίδρομου, ένα ξημέρωμα μαγεία. Ξεκινάω και λύνω καπάκια να δω τα ηλεκτρικά, η διάγνωση ταυτίζεται με την υποψία, το φις του ρελέ της μίζας #όλαπουτάνα. Κάπου έχω κάτι φις μεμονωμένα, ψάχνω, μέχρι και φις ρελέ ξεχασμένο βρήκα, μιλάω και με κείνον τον ηλεκτρολόγο τον Μάκη, που κοντέψαμε όλο το καλοκαίρι να έχουμε ανοιχτή γραμμή και ουφ, τέλος με τη βλάβη, φαντάζομαι ότι δεν θα πάρω φωτιά το τριήμερο, οχτώ η ώρα, τα παιδιά θα κοντεύουν..

Image

Παίρνω το τηλέφωνο και ψάχνω σήμα, το κάνετε εικόνα έτσι?...μες το δάσος ένας μονάχος του με παρατεταμένο χέρι.. Μιλάμε με διακοπές, τώρα ξεκινάγανε… στις δέκα, τώρα ξεκινάνε…. στις 12 είναι Λειβαδιά, τώρα έρχονται… στις 14:30, «Που είναι ο Μπράλος?»…. Στις 15:00 στη διασταύρωση για Παύλιανη, κάτι βίδες στο δρόμο να αντικαταστήσουν μερικές λιποτακτούσες από τα χρεπ… έ, τα μηχανάκια.

Image

Τα νεύρα μου λίγο τσατάλια από τις εφτά ώρες αναμονή, ένα άγχος για το ασκέρι, για τον χρόνο μιας και έχουμε καταναλώσει πριν ξεκινήσουμε καν τα 2/3 του χρόνου, και του καιρού. Όταν ακούς καλοκαίρι ¨καιρικές αστάθειες» προσπάθησε ότι κάνεις να το έχεις τελειώσει πριν το απόγευμα, στα βουνά ανοίγουν οι ουρανοί με ραντεβού στις 17:00 και δεν θες να είσαι. Εγώ έχω λοκάρει πια ότι την βόλτα θα την κάνω έστω και μόνος, ο στόχος, που θα πάνε και οι ασφάλτινοι, είναι το Γαρδίκι Ομιλαίων που απέχει χρονικά από το σημείο ή τέσσερις ώρες άσφαλτο, ή τέσσερις με πέντε ώρες χώμα. Γυρίζω στην ομήγυρη και θέτω το κοντράκτο για υπογραφή «Μάγκες, πίσω από αυτή τη μαυρίλα είναι η Οίτη, πίσω από την Οίτη είναι το Γαρδίκι, όποιος δεν θέλει να βραχεί, δεν έχει αδιάβροχα κτλ, πάει από άσφαλτο, εγώ θα πάω από δω»… Συμφώνησαν οι μλκς να πάμε όλοι μαζί από χώμα…
Περνάμε σίφουνες μέσα από το χωρίο, αριστερά για Αη Λια, ξανά αριστερά για πυρά Ηρακλέους, ψιχάλες, αριστερή ανηφορική, μπροστινό σε ροδιά, σαβούρδα… ο Κώτσος ο Κότσυφας, σπούργος είναι αλλά του το λέμε να παίρνει τα πάνω του, μύρισε χώμα. Ψιχάλες δυνατότερες, ώρα για αδιάβροχα. Πάνω στα λιβάδια με μια όμορφη ομίχλη, χρώματα δυνατά, σταγόνες να ποτίζουν τα χέρια, να κόβουν την ορατότητα από τη μάσκα, δημιουργώντας εικόνες πρισματικές, θολές – καθαρές. Η ανάσα σου, ο ήχος της μηχανής, οι στάλες, οι εικόνες, παραμύθι.

Image

Image

Δεν ξέρω τι γίνεται πίσω μου, χάνω διασταύρωση, σταματάω, ο Κότσυφας περνάει σφαίρα στη λασπουριά στην τσίλια, αν είχα κορδόνια θα που τα’λυνε ο μπαγάσας! Χάνεται το ασκέρι μέσα σε ένα λιβάδι, βγαίνουμε δρόμο, φλαταδούρα, λασπίτσα ζυμωμένη από γελάδια.

Image

Κάπως το πάμε, πιο κάτω και άλλη, κάποιοι με λάστιχο ασφάλτινο, τα πόδια κάτω κάπως το πάμε, ανηφοράκι, λασπίτσα, πέσιμο, πρώτο.. Σε λίγο μπουκώνουν τα χαμηλόφτερα, πέσιμο, δεύτερο.

Image

Βγάζουμε φτερά, σε λίγο η λάσπη είναι λίγο περισσότερη, πέσιμο, τρίτο. Σε λίγο σταματάει η λάσπη και ξεκινάει ένα ανηφοράκι διακοσίων μέτρων με καθαρό, πεντακάθαρο, χωρίς ίχνος προσμίξεων, πηλού, εδώ σταματάει και το μέτρημα από τα πεσίματα. Έχω μπροστά μου τον Κώστα που ο άνθρωπος δεν έχει ξαναοδηγήσει χώμα και η μηχανή είναι δανική. Τον αφουγκράζομαι να λέει από μέσα του: «δεν μπορεί, θα τελειώσει αυτό» κάθε φορά που σηκώνει το μηχανάκι. Το θέμα όμως έχει ως εξής: σηκώνει-καβαλάει-κάνει 0,74cm-πέφτει. Το 0,74 είναι μέσος όρος.
Σταματάμε στις θέσης μας , μια ανάσα ρε παιδιά, έχει πάει το κουβάλημα σύννεφο. Έχει σταματήσει να βρέχει, έχουμε σκάσει με τα αδιάβροχα, βγαίνει κάπου ένας ήλιος, όλα αχνίζουν.

Image

Καταλαβαίνεις μια αρχική σιωπή, ο καθείς στο μηχανάκι του κοιτάει γύρω, γύρω και υπάρχουν αυτά τα δευτερόλεπτα συνείδησης. Ακούω των Κώστα πιο μπροστά με τον Μιχάλη να σιγομιλάει με ένα υπόκωφο γέλιο λάμψη- Τζακ Νίκολσον. Καθώς με προσπερνάει ο Κότσυφας γυρίζει και μου μιλάει με αρκτικόλεξα «ΕΜΑΚ-ΜΟΜΑ-ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ». Δεν μπορεί να μείνουμε στη φλαταδούρα ρεεε!!

Image

Σταματάει το όποιος πέφτει μαζευόμαστε όλοι να σηκώσουμε, όποιος μπορεί φεύγει μπροστά. Πάω να βγάλω το δανικό από τις λάσπες, καβαλάω, κουμπώνω πρώτη, αφήνω συμπλέκτη, τίποτα. Πατινάρει σε σημείο όπισθεν, με σπρώχνουν, κάτι γίνεται, βγαίνει, βγαίνουμε. Επιτέλους πέτρα και τα Βαρδούσια φάτσα. Έχουν περάσει τρείς ώρες για αυτά τα 27 χιλιόμετρα και μπροστά μας έχουμε άλλα εβδομήντα, η ώρα είναι έξη.

Image

Κατεβαίνουμε από τον Αι Λιά και σταματάμε στην Υπαπαντή μες το Μαύρο λιθάρι.

Image

Ένα μπουλούκι που έσταζε κοκκινόχωμα, έψαχνε νερό, ένα τσιγάρο, σε ένα έδαφος που υπάρχει τριβή, αυτό από μόνο του αρκούσε. Έρχεται ο Κότσυφας με φυσικότητα σαν να ζητάει τσιγάρο και μου λέει « Ρε συ, βάλε μου τον ώμο, γιατί σε εκείνο το στούμπισμα στην αρχή, βγήκε..», αποκαλύπτω γρήγορα την λιγοψυχία μου σε ανατομικοορθοπεδικές επεμβάσεις και κοιτάζοντας αλλού, κλείνω και τα αυτιά μου όταν ο Μιχάλης του μετράει ανάποδα για την επέμβαση. Έχουν περάσει αυτά τα ένα δυό τσιγάρα, αν θέλουμε να φτάσουμε όσο το δυνατόν μέρα, δεν υπάρχει χρόνος, έχουμε άλλες τρεις, αν όλα παν καλά, ώρες δρόμο. Υπάρχει ένα μηχανάκι όμως που δεν ανεβαίνει χαλίκι από το πατινάρισμα. Συμβούλιο, γνωμοδότηση Γιατρού για τον μηχανικό ασθενή και ο χωρισμός επέρχεται. Οι τέσσερεις θα προχωρούσαμε και οι δυο θα γύριζαν με ένα τρόπο Αθήνα τον δανικό «άρρωστο».
Προχωράμε Καστριώτησα σε αυτό το ασφάλτινο δαντελάκι και στρίβουμε για Δάφνη δεξιά. Την διαδρομή την είχα κάνει έναν μήνα πριν, χωματόδρομοι που ενώνουν χωρία, ασφαλές θα είναι… και την προηγούμενη για ασφαλή την είχα όμως. Οι χωματόδρομοι δεν είναι ποτέ ασφαλείς στο ότι ΔΕΝ θα μπλέξεις, χθες πέρασες αέρα τριβάλιτσος δικάβαλος, σήμερα έχει κατεβάσει το βουνό λάσπη, έχει κόψει το ποτάμι, έχει πέσει κάνα δέντρο, έχει γενικώς αλλάξει. Είναι σίγουρα στην επιλογή σου λιγότερες πιθανότητες μιας έκπληξης μεγάλης σε δίκτυο που ενώνει χωριά σαν κύριες αρτηρίες από το σκέτο δασικούς που και να χαλάσουν ποιος νοιάζεται. Δεν θυμάμαι καθόλου αν ψιχάλιζε ή όχι. Είχα βάλει το κεφάλι κάτω, οδηγούσα όσο πιο σβέλτα μπορούσα, μιας και το ρουθούνισμα του χρόνου το ένιωθα στο σβέρκο, προσπαθούσα να θυμηθώ τις διασταυρώσεις και δεν είχα μπροστινό φτερό. Μόνο ο Γιατρός κι ο Κότσυφας δεν είχαν βγάλει φτερά που έχουν ψηλόφτερα τενερέ, που θέλουν φτερά για να τσουλήσουν αλλά μην ανοίγω κουβέντες. Εγώ και το «παιδί απτό βαρέλι» ότι είχε ο δρόμος είχε και η μάσκα μας, το κράνος μας, το είναι μας.

Image

Σε καμιά ώρα, κάνουμε μια στάση στην Ανατολή, στη διασταύρωση για Ζηρέλια. Προσπαθούμε με τον Στάθη, το παιδί απτό βαρέλι, να καθαρίσουμε μάσκες, βλέπω τον πόνο στα μάτια του αλλά και «το μαχαίρι δαγκωμένο» για τον στόχο. Αυτός εκτός από χαμηλόφτερο, είχε και ασφάλτινο λάστιχο, σε ένα μηχανάκι που η παρέα είχε την καταπληκτική ιδέα να νοικιάσει για να μην βλέπει την καλοπέραση από το μέσετζε…. Ο Στάθης είχε παίξει το τζόκερ του… ΒΑΡΕΛΙ.
Καβαλώντας πάνω από τα Μάρμαρα προσανατολίζω κάπου στο βάθος του ορίζοντα από τα κορφοβούνια το στόχο, είναι εκεί που έχει μαυρίλα και λάμψεις, οκ δεν θα το χάσω. Ο ρυθμός καταιγιστικός, κοιτάζω στον καθρέφτη ότι όλοι έρχονται και απολαμβάνω τις συνθήκες που ορίζουν οι συνθήκες. Σκέπτομαι πόσο άδικο που οι υπόλοιποι δεν μπορούν να βγάλουν μια φωτογραφία και κάνω κάτι σκόρπιες κουβέντες με τον Γιατρό «Τι παράδεισος είναι αυτός ρε μλκ?!». Περνάμε μια απίθανη διαδρομή από Δάφνη, Ανατολή, Μάρμαρα, Κολοκυθιά, Αργύρια και πριν το Κυριακοχώρι κάνω στάση στον Προφήτη Ηλία, σημείο που είχα χαρτογραφήσει ως πιθανή διανυκτέρευση αν δεν έβγαινε το πλάνο. Την μια κοιτάμε αυτήν την αλάνα κάτω από τα δέντρα με το φρεσκοκομμένο χορτάρι, την βρύση, την ψησταριά και μια το Γαρδίκι απέναντι, που είναι κάνα σαραντάλεπτο ακόμα. Δυστυχώς δεν έχουμε χρόνο να πάρουμε μια καλή ανάσα, νηστικοί, βρεγμένοι, κουρασμένοι, καθώς νυχτώνει και έχουμε βάλει ένα «πρέπει να φτάσουμε». Μην βάζετε ρε παιδιά πρέπει όπου δεν πάει λεωφορείο!!

Image

Στρίβουμε στην διασταύρωση για Στάγια (Πλάτανος), κατεβαίνουμε ποτάμι, ανοίγουμε φώτα, ανηφορίζουμε, μπαίνουμε Γαρδίκι. Φτάνοντας στο σημείο συνάντησης έχουν μπει στο δρόμο οι «ασφάλτινοι» και μας χαιρετάνε ως τερματίζοντες αγώνα. Αυτοί έχουν φάει το νερό με το κανάτι κατά την προσέγγιση τους το μεσημέρι, φυσικά χωρίς αδιάβροχα γιατί «νταξ μωρέ».. !! Τα παιδιά έχουν κλείσει δωμάτια, εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ στα τσιμέντα. Στις γλυκές αυτές σειρήνες που φωνάζουν «ΚΑΤΕΒΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΠΥΡΑ», σκέπτομαι ότι μια που κατέβηκα, μια που έσβησα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα για το τελευταίο κατοστάρι και φεύγω για την Αγία Παρασκευή μόνος.
Είναι η τρίτη φορά σε έντεκα μήνες που με φιλοξενεί το ξωκλήσι, μου είναι τόσο οικείο. Βγάζω βρεγμένα, στήνω σκηνή, ανοίγω μπαγκάζια, κάθομαι μετά από μια ώρα. Με παίρνει ο «Κάνω δίαιτα», έχω καταλάβει ότι χρησιμοποιεί αυτός το «κάνω δίαιτα» για να δικαιολογεί ότι μονίμως πεινάει, να κατέβω να φάω. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ξανά ανέβω σε μηχανή, χωρίς μπροστινό φτερό, να κάνω 4-5 χιλιόμετρα χώμα στις έντεκα το βράδυ. Ανοίγω δυο κονσερβούλες στον τραπεζόπαγκο που πια «γράφει τ’όνομά μου και αυτή τη ΜΙΑ μπύρα που περισσεύει πάντα από το Καλλίδρομο. Δύσκολη μέρα, όμως αύριο έχουμε δρόμο και ομορφιές μπροστά μας, αφήνω τους ήχους του δάσους να με καταπιούν, πρέπει να σηκωθώ νωρίς και ξεκούραστος. Ότι είναι να σκεφτώ, το πρωί με τον καφέ

Image

Η εικόνα που εχει η κατασκήνωσή μου το πρωί είναι βομβαρδισμού. Μποτες, θώρακες, παντελόνια, μπουφάν, φτερά και πούπουλα.

Image

Φτιάχνω καφέ, πιάνω στασίδι, νομίζω ότι έχω φάει ξύλο.. Είναι νωρις ακόμα, γυρω στις επτα, και προσπαθώ να συγκεντρώσω τις μνήμες μου και με ησυχία να οργανώσω τη συνέχεια που θεωρητικά ήταν την διάσχιση στις κορφές των Κοκκαλίων. Ο καιρός καθαρός, αλλά θα έπρεπε νωρίς να φύγουμε για να προλάβουμε τις μεσημεριανές αστάθειες και στο κάτω, κάτω δεν ανεβαίνουμε Κοκκάλια που μπορεί να είναι λίγο απαιτητικά με τόση βροχή, θα είναι περισσότεροι με λιγότερη εμπειρία σήμερα, και να πάμε από Σαράνταινα που περνάει και λεωφορείο ασούμε.
Δεν έχει περάσει μισάωρο και παλι νιώθω το χρόνο στο σβέρκο μου, έχω και τα φτερα να τοποθετήσω, εχω να μαζέψω.. Να μου πείς, «βόλτα είσαι ρε μεγάλε να πούμε, τι προγράμματα, πρέπει και πειθαρχίες?...χαΛάαρωσε..», θα σου απαντήσω ότι η βόλτα θέλει πειθαρχία, πειθαρχία και πρόγραμμα στα ανούσια ώστε να έχεις όλο το χρόνο να απολαύσεις την πεμπτουσία της, που είναι το απρόβλεπτο και οι εμπειρίες. Είναι ελάχιστος ο χρόνος για βόλτες σε σχέση με τη ρουτίνα σου και δεν σου χαρίζεται, τον έχεις δουλεψει σκληρά για να τον δημιουργήσεις, πολλαπλασιαστικά όσο πιο μακριά βρίσκεσαι από την παιδική ηλικία...
Δεν ξέρω σε τι φάση βρίσκονται οι υπόλοιποι, στέλνω μήνυμα στις οκτώ με στόχο αναχώρησης τις δέκα. Αρχίζω να ψιλομαζεύω δουλειές, απαντήσεις δεν έρχονται, αρχίζω να καταλαβαίνω την κόπωση και τις σειρήνες του πολιτισμού που σε ρουφάν στην καλοπέραση από την ταλαιπωρία. Καποια στιγμή έρχεται το «παιδί απτο βαρέλι», να παρει το φτερό του που κουβαλούσα, και νομίζω είχε φάει ξύλο απ’όλες τις δούγιες του βαρελιου. Λίγο η στασιμότητα στα τηλέφωνα κατά τα μέσετζερ, λίγο η όψη αλλά και η περιγραφή του Στάθη για την κατάσταση στην ομάδα με έφερναν αντιμέτωπο με δίλημα. Ή που μαζεύω και κατεβαίνω στο ξενοδοχείο οπου σίγουρα οι κουβέντες και η οργάνωση μιας «απρόθυμης» παρέας για βόλτα, θα έτρωγαν τόσο χρόνο που δεν θα υπήρχε βόλτα, ή που θα τέλειωνα την βόλτα εκεί που ήμουν και θα γύριζα σπίτι, ως απρόθυμος …
Βγαίνω από το ξωκλήσι και τραβάω αριστερά, θα ανέβω Σαράνταινα, θα πέσω Άμπλιανη και από κει νότια Αντίρριο-σπίτι. Καμία μα καμία όρεξη για τίποτα, ούτε βόλτες, ούτε καινούριους δρόμους, τίποτα… σπίτι, από τη «ρουτίνα» μιας παρέας που τρωγοπίνουμε, ας βάλω κανα πλυντήριο.

Image

Αντίκριζα στα δεξιά μου τα Κοκκάλια και ένιωθα μια σφοδρή απογοήτευση, είχα βλέπεις πειστεί ότι μπορώ να μοιραστώ κομμάτια από τις μοναχικές μου βόλτες. Φτάνω στη διασταύρωση, αριστερά Άμπλιανη, δεξιά… Γινάτι, ΕΓΩ ΘΑ ΠΑΩ.

Image

Κατεβαίνω Στάβλους, δεξιά για Κρίκελο, απέναντι Καρπενήσι, από πάνω του για Κρέντη,

Image

βενζίνη, μπρος για Αγραφιώτη, να’σου το Τροβάτο, καβάλημα στα Τρία σύνορα,

Image

πέσιμο Πετρίλο, αριστερά για Χαλικιόπουλο, Ρώσση, μπροστά ο Πετριλιώτης..έφτασα. Είχα πάρει μια βαθειά ανάσα στο Γαρδίκι και οδηγούσα διεκπεραιωτικά, όλα τα’ξερα.
Ο Μουστάκιας εκεί γουρλώνει τα μάτια, του είχα πει το πρωί ότι «Δεν θα έρθουμε Βάϊε». Το μέρος το’χω «λοκάρει» από παλιά που επαγγελματικό ταξίδι έφερε αποκλεισμό μηνός. Λίγο αυτό, λίγο ότι ολο κάτι συμβαίνει και με δένει με το μέρος, το έχω απάγκιο, αν με ρωτήσεις που να πας, Μονή Σπηλιάς θα σου πω.Κάθομαι να πιω μια μπύρα, γειώνομαι και καταλαβαίνω ότι «Τον Αγραφιώτη ΠΡΕΠΕΙ να τον ανέβεις, έστω κι από γινάτι!!».

Image

Στήνω την σκηνή μου γνώριμα στον Πετριλιώτη και με τρων οι σκέψεις, γιατί το ένα, γιατί το άλλο, ποιος είναι λάθος και σωστός.. κοιμάμαι
Στα πλατάνια, δίπλα στη γέφυρα από ντέξιον, καφες. Οι καμπάνες της μονής ακούγονται από πάνω, είναι μια ηλιόλουστη Κυριακή επιστροφής. Το απόγευμα το είχα περάσει, κλασικά, στον Βαγγελη με θεα λίμνη.

Image

Είχα πάρει τις πληροφορίες μου ότι υπάρχει ένα πέρασμα στα δυτικά Άγραφα από Στεφανιάδα για Κέδρα.

Image

Φορτώνω, λέω καλή αντάμωση και βρίσκομαι στην αρχή του δρόμου στη Ράμια. Βάζω τον καταγραφέα της διαδρομής και ξεκινάω να ανεβαίνω.

Image

Υψομετρικά?...οχι μόνο. Δεν άργησε ότι ειχα ως βάρος, ότι είχα ως σκέψη να χαθει.

Image

Αυτό που αντίκριζα ήταν τόσο νέο, τόσο τεράστιο, τόσο ήσυχο που αυτομάτως σε κάνει να νιώθεις τόσο μικρός, τοσο θορυβώδης, τόσο μόνος.

Image

Image

Αρκεί να παρατηρήσεις την αλληλουχία των τοσο μικρων που το συνθέτουν και της αρμονίας συνύπαρξής του για να αδειάσεις εντασσόμενος σε αυτήν κινητική τους αρμονία.

Image

Image

Ένα μαγικό χαλί σε βάζει μέσα σε ένα σύμπαν και σε σεργιανεί.


Image

Image

Image

Image

Φτάνω Κέδρα, από κάτω φαίνεται ο Αχελώος, είναι νωρίς ακόμα ρε να πάρω ασφάλτινη επιστροφή.

Image

Να σου πω κάτι? Έχω ένα «να κάνω» από την λίστα, που μπορει να είναι κοντα.. αν δεν χαθώ δραματικά. Μια πλαγια γυμνή, γεμάτο χωματόδρομους που δεν μπορώ να καταλάβω πιος είναι κύριος και μπαίνω σε κανα δυο σπίτια,

Image

Image

τα καταφέρνω, φτανω ποτάμι να περάσω απέναντι, έργα στην γέφυρα Αυλακίου,

Image

κατέβασμα για γέφυρα Τέμπλας.

Image

Βουβιανά,

Image

Πηγάδια,

Image

Περδικάκι, Εδώ ήμαστε!! Καπου τον περσυνό χειμώνα είχα δει τη διαδρομή «Περδικάκι-Πατιόπουλο» καταγεγραμένει μεσα στο top10 των επικίνδυνων δρόμων στον κόσμο, δεν θα ύσχιε, αλλά με ιντρίγκαραν αυτές οι εικόνες. Προσανατολύζομαι, φευγω τον ανήφορο από το Περδικάκι, αυτό που περπατάω είναι λεωφόρος,ανεμιστήρες στα βουνά γαρ,

Image

Image

βρισκω κτηνοτρόφο, με στελνει στα σωστά,

Image

Image

Image

τελειώνω στο Πατιόπουλο έχοντας καταγεγραμένα καμια εξηνταρια χιλιόμετρα χωματόδρωμων.

<a href='https://postimg.cc/0KsSPGXp' target='_blank'><img src='https://i.postimg.cc/rsdNGQSY/35306779-Master.jpg' border='0' alt='35306779-Master'/></a>

Τέλος, χαμόγελο για επιστροφή, το μυαλό εχει αδειάσει αρκετα για να σκεφτει πλέον.

Image

Γυρίζω μόνος μου, όπως ξεκίνησα, διεκπεραιωτική άσφαλτος και εθνική δίνουν χρόνο σε ένα μυαλό να συνδέσει τα βύσματα. Η απόλαυση είναι τόσο υποκειμενικά προσωπικό ζήτημα, που πρέπει να ενεργοποιείς τις εγωιστικές άμυνες του εαυτού σου. Όχι εγωκεντρικά, αλλά αν δεν είσαι εγωιστής στην απόλαυσή σου, θα περιμένεις πότε θα ζήσεις. Δεν έχει να κάνει ουτε με λιποτάκτες, ούτε με προδότες, οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι ευθείες γραμμές που τέμνονται μόνο σε σημεία. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόξα κύκλων, μπορούν να απομακρύνονται, αλλά να ακουμπάνε και για καιρό ταυτιζόμενα. Το ζήτημα πάντα είναι να είναι υγιής η σκέψη.

*Το παρόν ήταν μυθοπλασία, όσοι συμμετείχαν ήταν ηθοποιοί, κασκαντέρ, φακίρηδες και δεν κινδύνεψε κανένας…. άλλος εκτός από αυτούς.

Χάρτες χωμάτινων της τελευταίας μέρας σε google maps:
1) https://www.google.gr/maps/@39.2275338, ... Y4VPcGHSOP
2) https://www.google.gr/maps/@39.175223,2 ... 5cGN6of-Ok
3) https://www.google.gr/maps/@39.0974294, ... XBoznRG_uo



User avatar
korobilis7
Παλιά καραβάνα
Παλιά καραβάνα
Posts: 1345
Joined: 12 Mar 2010 23:42
Location:
Contact:

Re: Μια χωμάτινη "αναπηρική" βόλτα

Post by korobilis7 »

Τι :?:
Τελειωσε σε ενα ποστ :?:
Μονορουφι με το καλαμακι...
Παω για νανι,να ονειρευτω ραχουλες,λιβαδακια,ρυακια και ολα αυτα που θα μου γαληνεψουν την ψυχη

Απολαυστικος οπως παντα :!: :!: :!:


“Εκείνος που δεν ταξιδεύει, δεν έχει γνωρίσει την αξία των ανθρώπων.”
Μαυριτανική παροιμία.

gkarvou
Νέος χρήστης
Νέος χρήστης
Posts: 60
Joined: 06 Sep 2016 11:18
Location:
Contact:

Re: Μια χωμάτινη "αναπηρική" βόλτα

Post by gkarvou »

Αφού έμαθα πως μπαίνουν οι φωτό μες το κείμενο...ήμουν ασυγκράτητος!! :D :D :D
Επειδή τα λινκ των χαρτών μπορει να μην δουλευουν, ορθή επανάληψη:
1) https://www.google.com/maps/d/edit?mid= ... sp=sharing
2)https://www.google.com/maps/d/edit?mid= ... sp=sharing
3)https://www.google.com/maps/d/edit?mid= ... sp=sharing



User avatar
Babis73
Τακτικός Χρήστης
Τακτικός Χρήστης
Posts: 121
Joined: 08 Sep 2020 22:59
Location: Ιστιαία Ευβοίας
Contact:

Re: Μια χωμάτινη "αναπηρική" βόλτα

Post by Babis73 »

"Αν δεν ξέρεις που πηγαίνεις, οποιοσδήποτε δρόμος σε οδηγεί εκεί"
Καλά ταξίδια ✌️



Post Reply